تار

تار، از سازهای زهی مضرابی (زخمه ای) است
 که در ساخت آن از چوب، پوست، استخوان، زه 
(روده ی تابیده چهارپایان) و فلز استفاده میشود و طول کلی
 آن حدود 95 سانتی متر است.

اجزای تشکیل دهنده:
کاسه طنینی از چوب یک تکه در دو حجم توخالی تقریبا گلابی شکل – یکی بزرگ تر و دیگری کوچک تر
تشکیل شده و یک طرف آنها (دهانه) باز است. قسمت بزرگ تر را کاسه و قسمت کوچک تر را نقاره می گویند. 
بر روی دهانه های باز کاسه و نقاره پوست می کشند و خرک بر روی پوست کاسه قرار می گیرد. 
جنس چوب کاسه ها معمولا از چوب درخت توت تهیه می شود.
پوست تار از قسمت نازک پوست چهارپایانی مانند بز و بره انتخاب می شود.
خرک معمولا از جنس استخوان به کار رفته در روی دسته و شیطانک به طول تقریبی 5 و ارتفاع 2 سانتی متر ساخته میشود
که با دو پایه ی کوچک خود روی پوست کاسه قرار می گیرد.
دسته تار از چوب های سخت، مانند گردو یا توت، به صورت لوله ای توپر بطول تقریبی 50 و قطر تقریبی 4 سانتی متر ساخته میشود. 
دسته تار از یک طرف به نقاره و از طرف دیگر به سرپنجه ی تار متصل است.
سرپنجه یا جعبه کوک (جعبه ی گوشی ها) جعبه ی کوچک توخالی ست که در ابتدای طول دسته قرار گرفته و در هر طرف آن سه گوشی قرار دارد.
تار 6 عدد گوشی از جنس چوب، به تعداد سیم های ساز دارد.
قطعه استخوان باریک و کم عمقی است که از درون هر یک از شیارهای آن سیم ها بطرف گوشی می روند.
امروزه بطور معمول 28 دستان برروی دسته تار بسته میشوند که جنس آنها از زه (روده ی تابیده چهارپایان) یا نخ نایلون است.
هر دستان را در فواصل معین، چهار یا سه دور، دور دسته ی تار می بندند و آن را گره می زندد. محل دستان بر روی دسته ثابت نیست و 
در دستگاههای مختلف، بعضی دستان ها تا حدی حرکت داده میشوند.
قطعه ای ست کوچک از چوب یا استخوان که درانتهای بدنه ی کاسه نصب شده و دارای شیارهایی است که حلقه ی تابیده شده یا گره یک سر سیم به آن می افتد.
مضراب قطعه ای ست فلزی معمولا از جنس برنج، به طول تقریبی 3 یا 4 سانتی متر و نیمی از طول آن که در دست نوازنده جای می گیرد با موم پوشیده شده است.
اصلیت : از حدود دویست سال پیش، تار، یکی از سازهای اصلی موسیقی ملی ایران بوده است.